Lida LAZAJ
* * *
Te ky qytet një ditë jam skllav
Një ditë jam mbret.
Mbi vargje flatroj kullave të qelqta
Selvive të drejta
Minareve, kambanareve
Këtë frymë perëndie
Një qen – njeri ma dhunon
Vriteni qenin
Shpëtoni qytetin
Shpëtomëni mua
Mos bëhem Neron.
S’je më i pari
Kur të dërgova një letër malli
Shkruar me pika shiu mbi asfalt
Qeshe, më quajte “të lajthitur”
S’e dije atëherë
që dashuria është zemra e botës
Dhe shiu një skllav i bindur...
S’je më i pari
Tani
di si mbahet në dorë kristali...
Në mungesë të njeriut
Për pak purpur të perëndimtë
Për pak trishtim shiu në sy
Duhet të lësh pak shpirt
Në thonj pinjollësh të rinj...
Një përralltar të urtë
Për të trembur vdekjen me një ëndërr të re
S’e gjen as mes të ngjashmëve
Që ushqehen si ty me bukë e kripë.
Të vjen të shtrihesh mbi lëndinë
Si mbi kurme të qumësht foshnjash
Në petla tërfili të thithësh ujë klorofili
Mbi qiell të ndezur shpirtrash...
Të vjen të jesh lëndinë
Ose të rrosh mbi të si bari...
Tri gra në disko
Nga orbita e ditëve se si
U gjendën në një planet muzik’ e dritë
Të tria bashkë dhe veç e veç
Tri gra pa moshë
Një Penelopë
Një Monalizë
Dhe mbretëresha Elisabetë.
Thërrmohej drita
Nën shpirtrat e tyre, dilema frika
Shkëlqente pista
Si gjuhë flake, si shtojzovalle
Në krahët e valsit, rrok e rep
Tri gra pa moshë
Një Penelopë
Një Monalizë
Dhe mbretëresha Elisabetë...
Në atë vend
Nën vetulla të menduara ujërash
Unë dhe pemët mbështjellë me heshtje.
Që isha gjallë
më ndërmendte një gjinkallë...
Befas
mbi tringëllima ujërash
u ngritën harqe ylberesh
rrezen e diellit preu një dallëndyshe
pranë meje dy sy qiellorë
një shpirt prej drite.
Do të vij
do të vij patjetër në atë vend
që dritë merr prej syrit tënd....
Heronjtë e gjethes së spinaqit
Nën hijen e lashtë të qerpikut
direkë anijesh të mbytura ju shfaqen në horizont.
Në kërkim të brilanteve që gjyshërit s’i gjetën
si etërit bijtë eksplorojnë thellësitë.
Në trajtën e spinaqit në avull dolën në breg
rikrijuan strukturën...
.... e thellë, më thellë
kërkimi vazhdon
dhe djepat përkundin të tjerë heronj. |
|
